در راستای رسالت آموزشی وپروشی، مراکز تعلیمی وتربیتی در مجموع ومراکز دینی به طور ویژه نیاز شدید به ارتباط با اولیاء طلبه ودانش آموزان دارد.

شاید برخی مراکز تعلیمی وآموزشی ما در سطح کشور، این نیاز ارتباطات را درک نموده شعبات وبخش‌های روابط مربیان ومعلمان با اولیاء امور را فعال کرده باشند واز مزایای آن نیز بهرمند شده اند، ولی مشاهده بنده این است که اکثریت مطلق مراکز دینی به این امر یا توجه ندارند ویا اگر متوجه شده اند اما این بخش را تا هنوز نادیده گرفته ودر فعال کردن آن توجه واقدام نکرده اند.

از آنجای که نهاد خانواده واز این میان به ویژه اولیای امر، در نظام اجتماعی یکی از ارکان عمده واساسی آموزش وپرورش است، جهت دهی به رشد همه جانبه ای طلبه ودانش آموزان بر پایه تعلیم وتربیت، افزایش سطح کیفی آموزشی مراکز تعلیمی وتربیوی، همفکری پیرامون تطبیق پلان های آموزش وپرورش بر طلبه ودانش آموزان، همفکری پیرامون نحوه ای انطباق اهداف رفتاری دروس در خانه ومدرسه، ارتباط عمیق وپیوند کلیدی به روابط معلمان واولیاء امور دارد.

پس مراکز آموزشی وپرورشی به ویژه نهاد های دینی که تا هنوز به اینجا نرسیده اند، این شعبه (شعبه ای ارتباط با اولیاء) را فعال نموده ومسئولین امر در موارد متعدد این قضیه را جدی پی‌گیر باشند، برای اینکه از یک سو رسالت آموزشی وپرورشی شان بهتر از پیشتر اداء می گردد واز سوی دیگر سطح کیفیت تعلیم وآموزش ومیزان کیفیت تربیت وپرورش مراکز تعلیمی شان ترقی ورشد بیشتر می کند، واز دیگرسو، نشست با همی معلمان واولیاء ومشاوره باهمی ایشان پیرامون کیفیت آموزش وپروش فرزندان شان، علاقمندی وضیعت تحصیلی ونظم وانضباط طلبه ودانش آموزان را افزایش می دهد.

به امید تفکر وتامل بیشتر. والله الموفق.

حبیبی صالحی
۱۶ جدی ۱۳۹۸ ش